ESKİ MALATYA’DA OTOBÜS BULMAK

Eski Malatya’nın kâdim tarihiyle hemhâl olduktan sonra merkeze gitmek yük olurmuş insana. Eski Malatya Merkez Camii’nden diş hastanesinin oradaki otobüs durağına geldiğimde saat 13:50’ye yaklaşıyordu. Herhalde 14’de otobüs gelir diye umut ederken 14:35 ‘den sonra gelen otobüse bindim. Bu kadar insanın yaşadığı bir yerde merkeze giden otobüs bu kadar da geç gelince haliyle dolup taştı.

Bir de TOKİ’lere gidip dolanması da kaybettirdiği vakti herhalde izaha kâfi. “Eski Malatya’daki otobüs seferleri her zaman böyle sıkıntılı mı ?” diye sorduğum bir amca usanmış bir şekilde işaret diliyle cevap verdi.

Hem Battalgazi merkeze  hem de Eski Malatya’daki TOKİ’lere giden araçların biraz daha sıklıkla gelip gitmesi buradaki insanların yararına olacaktır. Üniversite trambüs hattı kadar sık çalışmasa bile en azından 15-20 dakikada bir araç hiç olmazsa gündüzleri gelip gitmelidir.

 Otobüsün her geldiğinde tıklım tıklım dolu olması da ihtiyacı anlamaya yetecektir. Eski Malatya depremden sonra da sağlamlığı sebebiyle nüfusun arttığı bir yerleşke. Bu nedenle daha rahat ulaşabilmek mümkün olmalı.         

Otobüs neyse ki hızlı seyir etti ve merkeze umduğumdan daha kısa bir sürede geldik. Her seferinde ‘bir dahaki sefere özel araç olmadan gelmeyeceğim’ dediğim bu kıymetli beldeye bir dahaki sefere nasip olursa yine tıpış tıpış gideceğimi bilerek merkeze doğru süzüldüm.

O sakin, kâdim, huzur kokan caddeleri bırakıp merkezin debdebesinde dolanmak da iki farklı zaman diliminde aynı günde yaşamak gibi bir his veriyor insana. Bir tarihi yolculuktan çıkıp günümüze gelmek gibi.  Kadim bir kenti terk edip modernleşen bir şehre adım atmak gibi.

Akpınar mevkii Malatya’da hızla yükselen çarşıyı seyir etmenize de imkan tanıyor. Oradan yukarılara çıkalım.  Geçtiğimiz günlerde yaşanan 6 şiddetli depremden sonra hasarlı binaların yıkımlarının hızlanması trafiği tekrar çile haline getirdi.

Yaya olarak karşıdan karşıya geçmekte bile zorlanıyor insan. Trafiği aslında bu kadar tahammülsüz kılan şey bir dakikayı bile aşmayacak bir süre daha fazla sabır edebilmek. Evet toplamda 10-15 saniye değil de 1 dakika beklemek insana ne kaybettirir?

Bu kadar dakik insanlar mıyız gerçekten?

Özel bir durumu istisna edelim tabii ki fakat normal bir zamanda insan 40-45 saniye daha fazla neden sabredemesin? Üstelik bu sabırsızlık neticesinde daha uzun bekleme sonucu doğuracak vehim şeyler yaşanabilecekken.

Trafikte seyir ederken araçla olan insanın yaya olduğundaki halinden daha sabırsız olması herhalde hızın hızı tetiklemesinden kaynaklanıyor olsa gerek. Bir de arkadaki araçlar anında kornaya yüklenince strese giriyor haliyle sürücü. Stres de stresi doğuruyor sonuç olarak.

Beni bu yazıyı yazmaya iten şey de beklemekti. Fakat 45 dakikalık bir bekleme ile trafikteki üç beş dakikayı aşmayan bekleme sanırım bir tutulamaz.  Bir de beni burada beklemekten çok orada yaşayan insanların sıkıntısını dile getirme endişesi yazmaya sürükledi.

Dile getirilmeyen sorun çözül(e)mez ilkesini geçtiğimiz haftalarda yinelemiştim hatırlarsanız. Her sorunu görmek, duymak, takip etmek elbette benim açımdan mümkün değil. Ben idareci değilim. Bir yazar olarak gördüklerimi yazmaktan sorumluyum. Bazen ‘şunu da yazsan, bunu da araya sıkıştırsan’ gibi temennileri duyuyor ancak 100 kelime bile etmeyecek ve aslında haber değerindeki şeyleri bir köşe yazısı ( ya da fıkra) içinde dile getirmenin zorluğunu maalesef izah edemiyorum.

Ama Eski Malatya’da iken ‘ şu otobüs sorununu yazsan ya’ diyen hemşehrime verdiğim sözü yerine getirmenin verdiği rahatlıkla yazımı noktalıyorum.