RİVAYET

Burada niye beklediğimi unuttum mu?

Yoksa burada niye beklediğimi hiç bilmiyor muydum?

Burada bekliyor muyum?

Yoksa var olmayı beklemek mi sanıyorum?

Geceleri yatağımda ve zihnimde karanlıktayım.

Toprakta yeşermeyi bekliyorum veya gökyüzünde yağmayı.

İnsanda anlaşılmayı bekliyorum, hayvanda doymayı.

Bilinçte uyanmayı bekliyorum veya cehalette yağmalanmayı.

Toprağa köklerini saran ağaç gibi, zamana sardım köklerimi.

Hep gördüm ama var mıydım?

İki bin beş yüz yıldır bekleyen o ağacın olgunlaşamadan çürüyen meyvesi oldum.

İşte sana geliyorum hep var olanların, hiç var olmamışların bile tamamının, değişen, seni arayan, asla bulamasa bile yanındasın zanneden, sorularının cevaplarını asla vermediğin, yoldaki ve artık yola dönüşmüş tüm çocukların mağrur babası.

Sana ne mutlaklığı atfediyorum ne de ereği.

Öfkeyi de atfetmiyorum neşeyi de.

Sırtına bana yüklediğin hiç bir yükü yüklemiyorum.

Sana nasıl gelirim bilmeden geliyorum.

Affettiklerin veya halen öfke duydukların, toprağı avuçlayarak yeni acılar doğururken gözleri parlıyordu.

Onlara eşlik ettim ve hepsini gömdüm.

Izdıraplara dahi yaşama sevinci nasıl veriyorsun öğrenmeye geliyorum.

Tutundukları hayat onları çürütüyor.

Yine de bunu her şeyden çok istiyorlar.

Sana sırrını sormaya geliyorum.

Her düşüncemi benden önce bilebiliyorsan, bu sefer plansız geliyorum sana.

Ne anlatmak istediğimi hiç bir zaman bilemeyeceksin.

Ne anlatmak istediğini hiç bir zaman bilemeyeceğim.

Yine de sana geliyorum.