KALLEŞLER

Kendilerine karşı dürüst ve açık fikirli değillerdir. Çıkarlarıyla ilgilenirler, başkalarının sorunlarını göremezler, fark etmezler. Ne "Allah'tan korkarlar, ne de kuldan utanırlar."

Türk Dil Kurumu Sözlüğü'ne göre “kalleş” demek; gizlice kötülük yapan, sırttan vuran, umutları yok eden, güvenilmeyen, ne zaman ve nerede ne yapacakları bilinmeyen demektir. Bu kişiliğe sahip olanlar, zengin olmak için ellerine fırsat geçtiğinde yoksulu bile soyarlar.

Kalleşler, saygısız ve yüzsüz bir ruhla yaşarlar. Kendilerinden başka kimseyi düşünmezler ve başkalarının haklarına saygı göstermezler. Güler yüzlü ve tatlı dilli davranışlarla ikiyüzlülüklerini gizlemek için sahte, kaba ve karaktersiz davranışlarla utanılacak işler yaparlar.

Cimridirler, menfaat kardeşliğini iyi yaparlar. Yıllarca iç içe ve kardeşçe yaşadıklarının gönüllerini koltuk ve para uğruna kırarlar. Tehlikelidirler, sürekli olarak aldatıcı maskeler kullanırlar. Yerine göre harama helal, helal olana da haram diyerek kazanç sağlarlar.

Aldatıcı sözlerle insan ilişkilerine olan güveni zayıflatırlar. Bükemedikleri bileği öperler. Duygusal yaralara yol açacak öfkeye, üzüntüye ve kaygıya neden olacak işler yaparlar. İlkesiz, yüzsüz ve onursuz oldukları için, “dürüst, namuslu, ahlaklı” olan insanlardan uzak dururlar.

Dünya gibi dönerler, "insan olma" dersi almadıkları için sürekli kendilerini düşünürler. Yüze başka, arkadan başka konuşurlar. Saman altından su yürütürler. Nerede duracakları ne yapacakları belli olmayan bu tipler, bin bir emekle oluşan değerleri anında yıkarlar.

Menfaatçidirler, kendilerine yapılmasından hoşlanmadıkları davranışları başkalarına yaparak "maddi ve manevi" zarar verirler. Kendileri ucuz, yaptıkları pahalıya mal olan bu karakterdeki insanlar, ihtiyacınız olduğu zaman da ortadan kaybolurlar.

Hiçbir eğitimin yola getiremediği, nefislerine yenilmiş, yalancı ve ikiyüzlü olan bu tipler, varlıklıların yüzlerine gülerler, amaçlarına ulaşmak için yağcılık yaparlar. Düşeni kaldırmazlar, açlıktan ölenlere acımazlar. Yoksulları, başı dara düşenleri aramazlar.

Hiçbir değer yargıları olmayan bu kaypak tipler, her devrin adamı olarak yaşarlar. Döneme ve günün şartlarına göre kendi kimliklerine ayar verirler. Kişisel çıkarlarını ön planda tutarlar ve hayata bakış açılarından tavizler vererek günün koşullarına ayak uydururlar.

Adam değillerdir. Başkalarının emeklerinin üzerine "dost görünerek" ve "yüze gülerek" konmayı severler. Görgüsüzdürler, işlerine gelen yanlışları doğru gibi savunurlar. Yapılan iyiliklere değer vermezler, yaptıklarıyla yakarlar ve yıkarlar.

Dünya hayatı için kendilerine “erdemli insan” görüntüsü vererek, ocakları söndüren dedikodu ve bozgunculuk yaparak gönüllerde açtıkları yaralarla, toplumun düzenini bozarlar. Planlı ve amaçlı olarak söyledikleri sözlerle insanları birbirine düşürerek toplumun huzurunu bozarlar.

Toplumda, ikiyüzlü kimliklerini gizleyerek gelmek istedikleri yere, “yalan dolanlarla, maddi ve manevi” değerleri kullanarak gelirler. Çevresindekilere dost, arkadaş ve kardeş gibi davranarak arkadan iş çevirerek kendilerine güvenen kişileri arkadan vururlar.

Bildiklerini tam söylemezler ve karınlarından konuşurlar. İnsanca yaşamanın önünü kesen bu tipler, göstermelik davranışlarla düşenin elinden tutmak yerine onları uçuruma iterler. Çıkarları için çekinmeden herkese uşak olurlar ve kendilerini bile satarlar.

Kalleşler, uzak durulması ve selam verilmemesi gereken, dengeleri bozuk kişilerdir. Küçük zevklerini, eğlencelerini ve çıkarlarını insanlara saygılı davranmaktan ve iyilik yapmaktan daha değerli görürler. Bilerek ve isteyerek kötülük yaparlar.