BENLİK DUYGUSUYLA YAŞAYANLAR 

Kendilerini beğenenler, başkalarını beğenmeyenler, tehlikelidirler.

Kendilerini, akıllı, zeki, bilgili, kabiliyetli ve başarılı görürler. Kendi yaptıkları işleri  beğenip övünürler. İnsanları sadece kendi çıkarları için kullanırlar ve başkalarının kendilerini geçmemesi ve başarılarıyla gölgede bırakmamaları için engel olurlar. Astığım astık kestiğim kestik derler.

Her zaman baş üstünde tutulmayı isterler. İnsanların ruhlarını çürüten, duygularını fakirleştiren, kokuşturan ve yalnızlaştıran “övünme ve haklı çıkma” hastalığı ile yaşarlar. Dünya menfaatleri için insana yakışmayan davranışlar yapmaktan ve kendilerini küçük düşürmeyi önemli görmezler.

Kendi kişiliklerini üstün gören “bireyci” insanlardır. Hatalarını, yanlışlıklarını kabul etmek yerine, kendilerini her alanda mükemmel çok yönlü, önemli, daha iyi ve anlatılmaya değer olarak görürler. Kendi yaptıklarının doğru güzel, ilgi çekici, akıllıca yapılmış ve önemli şeyler olduğunu düşünürler. 

Aşağılık duygusunun da etkisiyle kendilerini diğer insanlardan üstün görürler ve her başarıya sahip çıkarlar. Yaptıkları yanlışlıkları da hataları da kabul etmezler. Her şeyin kendi düşüncelerine göre olmasını ve her şeyde söz sahibi olmayı isterler.  

Akıllı insanların sevmedikleri, çözüm odaklı düşünmeyen karakterlerdir. Sürekli kendilerini özel, üstün ve seçilmiş görürler ve methederler. Bu tipler, kendi kendilerini taparcasına sevdikleri kadar başkalarını da hakir görürler. Ben hata yapmam, derler. Her şeyi bildiklerini zannederler.

Sevilmeyi, farklı görülmeyi severler. Kendi kişiliklerine önem verirler, olumsuz yönlerinin eleştirilmesini istemezler. Bulundukları yerde en akıllı, en haklı, en değerli, en başarılı kimse olarak kendilerini görürler. En iyi, en güzel, en başarılı benim derler.

Kendilerini hem önemli, hem de vazgeçilmez görürler. Çıkarcıdırlar, yatırımı sadece kendilerine yaparlar. İnsanların insanı insan yapan huylarına, karakterlerine ve insanlıklarına bakmazlar. Fiziki görünümlerine, makamlarına, paralarına bakarlar. Önce kendi isteklerini ve mutluluklarını düşünürler.

Kendi kendilerine âşıktırlar, en başarılı, en güçlü ve en güzel iş yapanın kendileri olduğuna inanırlar. Olumlu özelliklerin sadece kendilerine ait olduğunu Düşünürler. Karşısındakileri asla dinlemezler, fikirlerine önem vermezler. Her zaman kendilerini haklı ve doğruyu söyleyen olarak kabul ederler.

İnsanlara tepeden bakarlar, karşısındakileri küçümserler. Güçlü ve önemli görülmek, ön plana çıkmak için, başkalarını hal ve hareketlerle çekiştirerek hem küçük düşürürler  hem de önemsiz görürler. Kendilerini akıllı, karşısındakileri aptal görürler ve haksız yere eleştirirler.

Kendi problemlerinden kaçarlar, haksızken haklı gibi davranırlar. Başkalarının kötü yanlarını, eksiklerini, yanlışlarını öğrenmekten ve konuşmaktan zevk alırlar. Büyüklük taslayarak kendilerini önemli, üstün göstermeye çalışırlar, büyükmüş gibi bir tutum ve tavır içine girerler.

Ruhları ölüdür, güçlü yönlerini de zayıf yönlerini de bilirler. Güçlü yönlerinden faydalanmaya, zayıf yönlerini gizlemeye çalışırlar. Gerçekleri göremezler, hayata ve dünyaya akılla bakmazlar. Hep almaya çalışırlar,  yardımcı olmayı, vermeyi sevmezler ve bunun için de yok olur tükenirler.