HUZUR BULMAYA GELMİŞTİK!

Sistem eleştirileri, boş kalem kavgaları, -haklı yönü olmakla birlikte- dünyanın çivisi çıktığına dair söylemler, öldük-bittik, yandık-kül olduk palavraları, geleceğe hep karamsar yaklaşmamızın bozuk köprüleridir. 

Bu karamsarlığı aşılamaya çalışan “karamsargillere fırsat vermenin sonucunda sürüngenleşmek” kaçınılmaz olacaktır inananlar için…

Dünyaya ağlayarak geldiğimiz halde, her saniyemizi ağlama melodileri ile donatmanın hiçbir anlamı yoktur. 

Zaten “ağlamak o kadar etkili olsaydı, ağlama duvarı bir cm bile olsun aşınırdı.”

MANEVİ MOTİVASYONUN KAYNAĞI; UMUTLU OLMAK

Manevi motivasyonu diri tutmanın yolları, ilk yardım çantasından aranmalıdır.

İman edenlerin, ateşten örülü sıkıntıları söndürmeleri için ilk açacağı/başvuracağı yardım çantası, hiç kuşkusuz Kur’an ve sahih sünnettir.

Alim-cahil, mü’min-münafık kim olursa olsun, moral ve motivasyonu tahterevalli misali inmeye de çıkmaya da müsaittir.

Kur’an-ı Kerim, Hz. Peygamber’in moral ve motivasyonunu yükseltmek için farklı kıssalar getirmesi dikkat çekicidir.

Yani peygamber de olsa moralini bozan hadiselerle yüzleştiğinde, yüzü kızarabiliyordu.

Meseleye güncel hadiseler üzerinden yaklaştığımızda, ayaklarının altındaki topraklara bile güvenini yitiren ve evleri yıkılan Malatyalı, Adıyamanlı, Maraşlı ve Hataylı (vb.) güzel insanların, her şeye rağmen kendilerini teskin etmeleri gerektiğini anlıyoruz.

Aksi halde gönül dünyalarını umutsuzluk bıçağının kesmesine katlanacaklardır.

Bir yanımızda hüzün olsa da diğer yanımızda umut olacak.

Bir kanadımız kırılmış, evimiz ağır hasar almış da olsa, iç dünyamızın ağır hasarlı olmasına izin veremeyiz.

UMUT AŞISI YAPAN KİTAP; KUR’AN

Kur'an’ın bir umut kitabı olduğunu söylemek için psikoloji bölümü mezunu olmak mı gerekiyor?

Cevap hayırsa, “Kur’an’ın umut aşısı yapan bir kitap” olduğunu açıkça söylemenin sırası gelmiştir.

Yanı başında Firavun, önünde ateş de olsa, ne Musalar'ın ne de İbrahimlerin umudu söner

Çünkü iman umuttur, umutsuzluk yok Allah var.

Kur’an ve tarih önümüzde dururken, çağımızın sorunlarına bakarak umudumuzu yitirme hakkımızın olup olmadığını bir kere daha düşünmeliyiz?

Konuyla ilgili temsil gücü yüksek şu üç âyeti gündeme getirebiliriz:

1- Sevr’e sığınmak zorunda kalabilirsiniz, fakat umutla beraber olmalı ki, “Üzülme, çünkü Allah bizimle beraberdir.” (Tevbe, 40) âyeti bizi sarıp sarmalasın.

Sığınacağımız ve dayanacağımız bir yerin olması gerektiğini unutmayalım.

2- Hz. Yakup gözbebeği Yusuf'unu kaybettiğinde, Yusuf’a duyduğu özlem ile gözlerini kaybetti, fakat umudunu bir an olsun kaybetmedi.

Hatta Hz. Yusuf’u ikamet ettiği adresinde bulmalarını bile söylüyordu oğullarına:

“Ey Oğullarım! Gidin de Yusuf'u ve kardeşini iyice araştırın, Allah’ın rahmetinden umut kesmeyin. Çünkü kafirler topluluğundan başkası Allah'ın rahmetinden umut kesmez.” (Yusuf, 87)

Gün geldi, Hz. Yakup, Yusuf'una da kavuştu, gözlerine de…

3- Uhud’da bir anlık ihmalin faturasının ağır kesildiği halde, umutsuzluğa kapı aralanmıyordu. İlahî kelam, olası depresyona karşı sahâbenin moralini şarj ediyordu:

“Gevşemeyin, üzülmeyin. Eğer inanıyorsanız üstün gelecek olan sizsiniz.” (Al-i İmran, 139)

Kısacası umudunu yitiren ufkunu da ömrünü da yitirir.

Sevgili Okur!

Şu mısraların sahibini bulmak için gazeteye ilan vermemizi ister misin?

“Yarın elbet bizim, elbet bizimdir.

Gün doğmuş gün batmış ebed bizimdir.”