CELAL ABİ GİTTİ

Celal Yavaç’ın vefat haberini gecenin bu geç saatlerinde teessürle öğrenmiş bulunmaktayım.

Yarın ki köşe yazımı gazeteye gönderdiğim halde önemine ve ehemmiyetine binaen gecenin bu geç (02:30) saatlerinde Celal Yalvaç ağabeyimizle ilgili duygularımı yazıya dökmek üzere bilgisayarımı yeniden açmış bulunmaktayım.

Malatya’nın tüm gazeteleri; Celal Yalvaç’ın vefat haberini değişik başlıklarla geçerken gazetemiz Sonsöz de şu manşetle haberi vermişti:

“Malatya Basınının duayen Gazetecisi ve ‘Malatya’nın Yaşayan Hafızası’ olarak tanınan Celal Yalvaç 87 yaşında yaşamını yitirdi.”

Haberi okur okumaz önce; “İnnalillahi ve innaileyhiraciun” dedim.

Arapça telaffuz ettiğim bu cümle Kur’an’nın Bakara Suresi 156. Ayetinde geçer ve Türkçesi; “Biz Allah’ınız ve elbette O’na döneceğiz” manasındadır.

Şüphesiz hepimiz Allah’a aitiz ve yine Allah’a döneceğiz vakti zamanı geldiğinde.

Celal Yalvaç’ın vakti geldi, Allah’ın O’na biçtiği ömür doldu ve gitti…

Allah rahmet eylesin.

Başta çocukları; İsmet Yalvaç, Bülent Yalvaç, Melahat Barış, Nebahat Coşkun, Mürvet Yalvaç ve Fazilet İlhan olmak üzere tüm sevenlerinin ve basın camianın başı sağ olsun…

Gazetemiz Sonsöz’ün de ifade ettiği gibi; Celal Yalvaç ‘Malatya’nın Yaşayan Hafızası’ idi…

Yazı hayatıyla iştigal olup da Celal Yalvaç’ın birikim ve tecrübesinden istifade etmeyen hiçbir Malatyalı Gazeteci ve Malatyalı Yazar yoktur.

Ben şahsen kendisinden çok çok istifade ettim.

Yaşı benden çok büyük olmasına rağmen çalışma ofisinin kapısını her çaldığımda Celal abiyi yerinde çalışırken görür ve onca meşguliyetine rağmen “Ooo..sen mi geldin Şevket” diyerek sıcak karşılar ve hemen ardından hazır kaynayan suyuna bilindik o neskafesini koyarak şekeriyle birlikte ikram ederdi.

Celal abinin çalışma ofisi çok dağınıktı lakin bir arşivdi.

Hakikaten O ‘Malatya’nın Yaşayan Hafızası’ idi.

Kime ne ve hangi bilgi lazımsa gider orda bulurdu.

Bir de çok cömertti Celal ağabeyimiz.

Birikim tecrübesini paylaşmaktan imtina etmezdi.

Bilgi cimriliği yoktu O’ndan.

Bugüne kadar Malatya ile ilgili ne yazılıp çizildiyse mutlaka ‘ona gösterilmiştir ve arşivine de bir nüsha bırakılmıştır.

Şahsen Malatya ile ilgili iki adet kitap yazan bir yazar olarak her iki kitabımdan da birkaç adet Celal Yalvaç’ın arşivine bıraktım.

Belki de bu nedenle Celal abinin çalışma ofisi bir arşiv gibiydi.

O’ kimsenin peşinden gezmezdi ama herkes O’nun ofisine, arşivine koşardı.

Celal Yalvaç’ın arşivi Malatyalı yazar ve çizerlerin beslendiği Malatya matbuatıydı…

Bu nedenle tüm Malatyalı yazar ve çizerler bir şekilde O’nun rahleyi tedrisinden geçmişlerdir.

Bir de Celal abinin meşhur bir sözü vardı hala kulaklarımda sesi…

Kendisine; “nasılsınız” dediğimizde; “bomba gibiyim” diyerek cevap verirdi.

Yani neşeli ve hayata hep pozitif gözle bakan birisiydi.

Karamsarlık, neşesizlik, adam kayırmacılık O’nun kitabından yoktu, herkese aynı mesafede ama sözünü de esirgemeden söyleyeceğini söyler lakin şefkatle yaklaşırdı insanlara.

Celal Yalvaç’ın ‘zaaf olarak’ değerlendireceğimiz tek şeyi Malatya’ya düşkünlüğüydü.

O bir Malatya sevdalısıydı ve fotoğrafıyla, yazıda nesir ve şiiriyle Malatya’nın yaşayan canlı bir tarihi idi.

Ve ben bu günlerde kendisini ziyaret etmeyi düşünüyordum.

Uzun süredir görüşemiyorduk, yine çalışma ofisinden ziyaret edip  “nasılsınız” dediğimde; “bomba gibiyim” demesini o kadar özlemiştim ki…

Lakin geç kaldım.

“Ölüm”  dediğin öyle bir şey…

Nerede, ne zaman geleceği belli olmaz.

Ölümle aramız tül gibi bir mesafe…

Celal Abi gitti…

Sıra bizlerde; kim bilir nerde ve ne zaman…