KEŞFETE DÜŞMEK

Yazı işleri müdiresinin bana whatsapp üzerinden gönderdiği “Keşfete düşmüşsünüz…” mesajını görünce gayrı ihtiyari önce ürktüm.

Zira cümlede geçen “keşfete” kelimesinden önce aklıma ilk kodlanan “düşmüşsünüz”  kelimesi oldu.

Düşmek…

Ayakta zar zor tutunmaya çalışan hiç kimse düşmek istemez.

Bugüne kadar dokuz kitabı yayınlanmış bir o kadar da yazı yazmış bir yazar olarak “keşfete” cümlesi ilk kez kelime dağarcığıma girdiği için nedense içimden bu cümle üzerinden eşimi arayarak maytap geçmek geldi içimden…

Dedim ki eşime; “az önce yazı yazdığım gazetenin yazı işlerinden bir mesaj geldi…”

“Eeee…” dedi

Dediler ki, “yayınladığın bir yazından dolayı keşfete düşmüşsün…”,  tam olarak ben de anlamadım ama sanırım kötü bir yere düşmüşüm.

Eşim cümlenin tamamını dinlemeden çığlık atıp; “sana yazma demedim mi ben, bugüne kadar başımıza ne geldiyse senin yazılarından dolayı gelmedi mi, bu yazılar yüzünden cezaevine düşmedin mi, idamla yargılanmadın mı, ama sen hala akıllanamadın kalemi yine aldın eline yazıyorsun şunun bunun hakkında”

Eşim, o korku ve heyecanla Düzce’de Türkçe öğretmeni olarak görev yapmakta olan kızımı aramış, “kızım” demiş “baksana babana, yazı yazmasını bırak dedim o beni dinlemedi yazdı ve şimdi o yazılardan dolayı bir yere düşmüş ama nereye düştüğünü tam anlayamadım, sen bilirsin diye aradım, hele bir bak da o “keşfete düşmek” denilen şey nasıl bir yermiş?...”

Eşimin bu anlamsız korku ve heyecan dolu konuşması kızımın çok hoşuna gitmiş olacak ki, telefonda anasını bekleterek telekonferansla beni de bağlayıp; “baba sen ne yaptın yine, anam diyor ki keşfete düşmüş, bu yaştan sonra buraya mı düşecektin, şimdi düştüğün yerden seni çıkartmak için kim bilir kaç avukat tutmak lazım…”

Şimdi sadede gelelim…

 Sonsöz Gazetesi’nde yazmaya başladığımda bazı arkadaşlar; “en çok üç yazı yazarsın, dördüncüde sana yol gösterirler” demişti.

Ama öyle olmadı.

Kaç haftadır yazıyorum ve hala yazıyorum…

Kimse bana yol falan da göstermiş değil, bilakis gazetemin çalışanlarıyla gayet uyum ve hasbihal halindeyim.

Okuma ve yazmanın önemine gelince…

Alak süresinde oku emri var.

Kalem süresinde de yazma…

Lakin okumak farz-ı ayındir, yazmaksa farz-ı kifaye...

Bu nedenle herkes okumak zorundadır ama herkes yazmak zorunda değildir.

Bana gelince; hem okumak hem yazmak zorundayım zira Allah bana yazma ve yazabilmek kabiliyeti vermiştir.

Bu nedenle ben yazmasam vebal altında kalırım...

Yazmak, dünyanın en muhteşem bir eylemidir.

Bu nedenle ben kalemimi seviyorum.

Kalem nimetini veren Allah’ımı da şükrediyorum.

Hem önemli olan bu dünyada çok ekmek yemek değil, önemli olan Allah’ın bahşettiği imtihan süresi nispetince şerefiyle yaşayıp arkasından hoş bir seda bırakmaktır.

Bu nedenle kalemimi bir kez daha öpüyorum…

Dönüp dönüp tekrar öpüyorum.