Kaharamanmaraş merkezli yaşanan deprem, insani yardım ve dayanışma ruhunu sorgulamamıza neden oldu.
Özellikle deprem ve şiddetli yağışlar sonrasında ihtiyaç sahipleri için kurulan çadırların kaldırılması,bende garip bir his uyandırdı açıkçası.
İKİLEMDE KALDIM...
Depremin ardından evlerini kaybeden, zor durumda olan insanlar için çadırlar bir umut ışığıydı.
Yardım kuruluşları ve gönüllülerin özverili çalışmalarıyla kurulan bu geçici barınma alanları, mağdurlara geçici bir sığınak sağlamak ve temel ihtiyaçlarını karşılamak amacıyla kurulmuştu.
Ancak son günlerde, çadırların kaldırılması kararı, bende bir hayal kırıklığına neden oldu.
Neden derseniz?
Şöyle izah edeyim; şimdi bu çadırlar kaldırıldı, oluşan görüntü kirliliğinden ya da işte şehrin silüetinin bozulmasından ya da artan sıcaklıklardan dolayı.
Tamam ama kaldırılan çadırlarda yaşanan yerel halk nereye gitti?
Kalıcı bir yerler yerleştirildi mi?
Yerleştirlildiyse nereye yerleştirildi?
Kafamda dağınık bir sürü soru kaldı..
Diğer bir ikilemde kalma düşüncem ise; çadırlar iyi ki kaldırıldı.
Çünkü başka şehirlerden gelip burda depremzedeyim diyen insanlar da gördük ve duyduk. Bu sebeple de iyi ki kaldırıldı diyorum.
Elbette, doğal afetler sonrasında normal hayata dönmenin önemli olduğunu ve kurtarma ve iyileştirme süreçlerinin devam ettiğini kabul etmek gerekiyor. Ancak bu süreçte, yapılan her işlemin de sonucunun şeffaf olarak açıklanması da gerekiyor.